در پروسه‌ توسعه کشور و اجرای پروژه‌های عمرانی تأثیرگذار در ارتقای زیرساخت‌های تولیدی، یکی از مهمترین و حسّاسترین قسمت‌هایی که مورد تمرکز مدیران و سیاستگذاران نظام تولید قرار می‌گیرد، فراهم کردن و تأمین سرمایه اوّلیه است. یکی از روش‌ها از بین راه‌های مختلف تأمین مالی دولت جهت پیشبرد پروژهها، فراهم کردن زمینه برای تامین منابع مالی از خارج کشور است. موضوع ثابتی که در برنامه‌های بودجه سالیان قبل، قید شده و دولت موظّف به طرّاحی و ارتقای نظام تأمین مالی خارجی شده است. شهرداری به منظور تأمين نيازهای مالی جاری و عمرانی خود، از منابع داخلی (درآمد عملياتی، بودجه عمومی، اندوخته ها و غيره) و منابع خارج از شهرداری، استفاده میکند. منابع داخلی شهرداری به طور معمول پاسخگوی نيازهای مالی آن نيست؛ در نتيجه شهرداری امکان اجرای پروژههای شهری که حيات شهر به آنها وابسته است را نخواهد يافت. لذا به ناچار، از طريق تعامل با نظام مالی خارج از منابع خود، اقدام به تأمين مالی پروژهها مینمايد. شهرداریها برای تأمين نيازهای مالی خود از مؤسسات مالی فعال در بازارهای مالی مثل بانکها يا بازار سرمايه در بازارهای مالی، اعتبار دريافت کرده و وجوه مورد نياز خود را به دست میآورند. وجوه نقد به دست آمده، در عمليات جاری و عمرانی آن به کار گرفته میشوند؛ در نتيجه، درآمدی حاصل میشود يا خدمتی در شهر ارائه میگردد. اين پژوهش در پی درک تعامل شهرداری با نظام مالی بوده تا جايگاه تأمين مالی خارجی در اين زمينه و کارايی آن مشخص گردد.