مجموعه تصميمات مردم ساکن هر شهر، شکل آن شهر را مي سازد. ولي شهر بايد کنترل شود، چون زندگي شهر با هرج و مرج و بدون سازوکارهاي انتظام بخش و قابل اجرا رو به نابودي خواهد رفت. بر همین اساس، همه‌ی جوامع براي کنترل تصميمات مردم و عملکرد صحيح و آسان، نياز به قوانين و مقررات دارند تا بتوانند با اطمينان زندگي کنند، به کار خود بپردارند و بدانند که از ديگران هم می‌توان انتظار پيروي از اين مقررات را داشت. ضوابط و مقررات شهرسازي، آن بخش از تصميمات مردم را که بازتاب فضايي و کالبدي دارد، کنترل و هدايت می‌کند و «توسعه‌ی پايدار» که مفهوم عدالت را در طول زمان و همچنين در عرض زمان در بردارد، می‌تواند به‌عنوان آرمان و مقصد نهايي اين نوع از ضوابط و مقررات قرار گيرد. اگر ضوابط و مقررات شهرسازي، به نحو کارآمدي، به‌منظور تحقق اهداف و آرمان‌های توسعه‌ی پايدار، تدوين شود و به همان صورت نيز به اجرا درآيد، «تضمين کننده» ي شکل گیری نوعي سکونتگاه (شهر)، با آرمان‌های توسعه‌ی پايدار خواهد بود. در اين ميان تنگناهاي مالي نظام مديريت شهري و اتکاي آن به تأمين درآمد از طريق شیوه‌های ناپايدار، آفت اين نقش خواهد شد و موجب ناپايداري توسعه‌ی شهر می‌شود.