رشد سکونت­گاه­های غیررسمی و نامنظم، به مثابه جزیره­های فقر در حاشیه و درون شهرها مشکلی است که به دلیل حذف اقشار کم­درآمد از نظام برنامه­ریزی و لحاظ نکردن آن­ها به صورت فعال و به عنوان گروه­های هدف در
سیاست­گذاری­ها است و از دلایل تخریب محیط­زیست، تضعیف خدمات شهری و نزول زیربناهای موجود می­­باشد. هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی ابعاد مختلف اثرات حاشیه­نشینی بر شاخص­های زیست­محیطی است. روش پژوهش حاضر توصیفی – کتابخانه­ای است. در واقع محققین با استفاده از مرور مبانی نظری و پیشینه­ی پژوهش به بررسی ابعاد مختلف تأثیر مهاجرت و حاشیه­نشینی بر محیط­زیست شهر تهران است. پس از مرور ادبیات تحقیق ابعاد بهبود حاشیه­نشینی و توسعه آن عبارتند از: امکانات آموزشی، امکانات درمانی، امکانات ورزشی و امکانات فرهنگی است.