تحقیقات اخیر نشان مي دهد که بیماری اوتیسم در حال رشد و افزايش است. اوتیسم جزء اختلال‌های نافذ رشد بوده که اختلال شديد در چند زمینه رشدی از جمله مهارت‌های تعامل اجتماعي و ارتباطي يا رفتار، تمايلات و فعالیت‌های بسیار عجیب و غريب همراه است. به دلیل فراواني بیماران اوتیسم در دنیا نیاز به توجه به آموزش اين کودکان و ساخت مدارس خاص احساس مي گردد. انتخاب فضای پیچیده برای دانش آموزان اوتیسم در حین آموزش مانع يادگیری در آنان شده و لازم است متخصین طراح، فضايي را که باعث ثبات خاطر و تمرکز اين کودکان مي شود را طراحي کنند. با توجه به نقش معماری در طراحي فضای مناسب برای اين کودکان، انجام تحقیقي که بتواند نیازمندی‌های خاص اين کودکان از ديدگاه معماری را مشخص نمايد، ضروری می باشد. در دهه های اخیر دانشمندان زیادی در این رابطه تحقیقات گسترده ای انجام داده اند. هدف از اين مقاله بررسی معیارهای کیفی فضاهای مراکز آموزشي برای کودکان اوتیسمي می باشد. با درنظر گرفتن معیارهای کیفي در طراحي اين مرکز، سعي در ايجاد حس امنیت و تعلق خاطر شده است و مي تواند مکاني برای رشد و تکامل جنبه آموزشي و بهبود روابط اجتماعی اين کودکان باشد.