در عصر حاضر، مسئله بحران انرژی و اتمام سوخت های فسیلی و همچنین آلودگی های ناشی از مصرف اینگونه سوخت ها، به دغدغه اصلی هر کشور تبدیل شده است. از این جهت، در بسیاری از کشورها و همچنین در ایران با نوعی از معماری با عنوان معماری پایدار مواجه ایم که در صدد ترغیب و تشویق به بهره¬برداری از انرژی های فناناپذیر و تجدید شونده ای همچون خورشید، باد و مانند آن است. با نگاه به معماری سنتی ایران، شاهد بکارگیری تکنیک های طراحی در راستای همسازی با اقلیم و حفظ انرژی ناشی از آن می¬باشیم. یکی از این عناصر، حیاط مرکزی می باشد که عکس العملی منطقی و پاسخ مناسبی به حفظ انرژی از طریق اقلیم در مناطق کویری است. این پژوهش سعی بر آن دارد، تا با انجام مطالعات کتابخانه¬ای و اسنادی، به بررسی ساز و کار و نحوه عملکرد این عنصر در بهبود شرایط آب وهوایی کویر بپردازد. نتایج بحث حاضر، بیانگر آن است که الگوی حیاط مرکزی، با ایجاد خرده اقلیم، بهترین پاسخ در جهت تعدیل شرایط سخت اقلیمی کویر بوده است. لذا توجه و بازنگری به آموزه های این عنصر، در جهت فهم دقیق نقش آن در جهت رسیدن به معماری پایدار و حداکثر سازگاری با اقلیم ضروری است.