هدف: هدف پژوهش حاضر اثربخشی قصه درمانی با رویکرد شناختی-رفتاری بر ابعاد کیفیت دوستی بر روی کودکان 7 تا 11 ساله با اختلال نقص توجه و بیش فعالی بوده است.
روش: طرح پژوهشی از نوع نیمه آزمایشی با دو گروه آزمایش و کنترل است که شامل پیش آزمون و پس آزمون می باشد. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل تمامی دانش‌آموزان دارای اختلال نقص توجه و بیش فعالی هفت تا يازده سال که در مدارس ابتدايی شهر شيراز در سال 95-94 مشغول به تحصيل‌اند، می‌باشد. از بین مراجعین که به مرکز مشاوره ناحیه یک وابسته به آموزش و پرورش کرده‌اند و تشخیص اختلال نقص توجه و بیش فعالی دریافت کرده‌اند و تحت دارو درمانی با ریتالین قرار دارند. تعداد 24 نفر از این افراد با استفاده از روش نمونه‌گيری در دسترس، انتخاب شده‌اند و با گمارش تصادفی در یک گروه آزمایش و یک گروه کنترل (هر گروه 12 نفر) و گروه آزمایشی به طور تصادفی به 4 گروه 3 نفره تقسیم شده‌اند، قرار گرفته اند. گروه آزمایش، در 14 جلسه یک ساعته تحت درمان قصه درمانی (محقق ساخته) قرار گرفته‌اند و اعضاء گروه کنترل هیچ گونه مداخله روانشناختی دریافت نکرده‌اند.
ابزار: ابزار مورد استفاده در این پژوهش شامل پرسش نامه های نشانه شناسی نقص توجه و بیش فعالی (سوانسون و همکاران، 2004) و پرسشنامه کیفیت دوستی بوده است. برای تحلیل داده ها از آمار توصیفی (میانگین و انحراف استاندارد متغیرها) و استنباطی (تحلیل کو واریانس) استفاده شده است.
نتایج: نتایج نشان داده که قصه درمانی با محتوای بهبود ابعاد کیفیت دوستی بر کاهش علایم (بیش فعالی و تکانشگری) نقص توجه و بیش فعالی و بهبود ابعاد کیفیت دوستی در کودکان با اختلال نقص توجه و بیش فعالی، تاثیر معناداری داشته است و بر کاهش علایم (بی‌توجهی) تاثیر معناداری نداشته است.
نتیجه‌گیری: بر اساس نتایج این پژوهش پیشنهاد می شود جهت انجام اقدامات درمانی ضمن دارو درمانی، مداخلات شناختی-رفتاری از جمله درمان مذکور در دستور کار مدارس و معلمان،کارگزاران امر تعلیم و تربیت و درمانگران کودک قرار گیرد.