گسل يکي از فرايندهاي اصلي زمين شناسي است که هرساله باعث وقوع خسارات و پيامدهاي طبيعي فراواني مي شود. بين گسل و زلزله ارتباطي دوسويه برقرار است به طوري که گسل وقوع زلزله را تشديد مي کند و زلزله باعث ايجاد گسل هاي جديد در پوسته زمين مي-شود. لذا بررسي اثر ساختارهاي زمين شناسي و گسل خوردگي مناطق در راستاي مديريت ريسک بسيار مهم مي باشد. در اين راستا در مقاله حاضر تلاش شده اثر فاصله از تاقديس و ناوديس بر پديده گسل بررسي گردد. بزرگ حوضه قره قوم در خراسان رضوي منطقه مطالعاتي اين پژوهش مي باشد که پس از استخراج نقشه گسل ها، تاقديس ها و ناوديس هاي حوضه اقدام به بافربندي حريم تاقديس ها و ناوديس ها شد و سپس تراکم گسل ها در حريم هاي مختلف محاسبه و با يکديگر مقايسه گرديد. نتايج آزمون هاي پارامتري نشان داد که اختلاف معناداري بين تراکم در واحد سطح گسل ها در محدوده ي تاقديس و ناوديس هاي حوضه وجود ندارد، در نتيجه اثر اين دو متغير بر وقوع گسل را مي توان مشابه ارزيابي نمود.