مديريت روستايي ايران از گذشته تا به امروز دچار تغيير و تحولات زيادي بوده است. اين امر از یک سو منجر به كسب تجارب متعددي شده و از سوی دیگر مشكلات خاص خود را نيز داشته است. وجود شورا و نظام شورایی کشور، به ویژه در سطح مدیریت روستاها در سال¬های اخیر، از این ضرورت حکایت دارد که بیانگر خواست پنهان و آشکار مردم برای برخورداری از نهادهای مدنی مناسب با مقتضیات این عصر تلقی می شود. شوراهاي اسلامي روستايي از مهم ترين تشكلها و نهادهای غيردولتي هستند كه زمينه¬هاي مشاركت مردم در برنامه¬هاي ترويجي را مهيا مي¬سازند و نقش مهمي در اجرا و به هدف رساندن برنامه¬هاي ترويجي پيرامون توسعه پايدار روستايي دارند. ولی با این وجود موانع و مشکلات فروانی بر سر راه این نهاد قرار دارد. این مقاله که با استفاده از منابع کتابخانه¬ای و اینترنتی تهیه شده است تلاش دارد برخی از مشکلات و موانع بر سر راه موفقیت شوراها را شناسایی کند. از جمله این مشکلات می¬توان به این موارد اشاره کرد: متخصص نبودن برخي از اعضاي شوراها، مشکلات مالی شوراها، عدم همکاری ادارات دولتی، عدم تفکیک وظایف و اختیارات دستگاههای دولتی با شوراهای اسلامی روستایی، دولتی بودن وظایف محوله و صرفاً جنبه مشورتی داشتن شورا، سهم اندک زنان در مدیریت روستایی علی رغم جمعیت قابل توجه آنان در ساختار جمعیت روستاها.