امروزه خطرات انتشار گاز دیاکسیدکربن و راهکارهای مقابله با آن در مجامع مختلف زیستمحیطی- جهانی مورد توجه و فراهم میآورند که طی آن تاکید قرار گرفته است. شیوههای مدیریت اراضی، شرایطی را برای تعدیل افزایش غلظت 2CO کربن اضافی از طریق ذخیره شدن در بیوماس گیاهی و مواد آلی خاک ترسیب می گردد، این فرآیند را اصطلاحا ترسیب کربن خاکی گویند. مراتع، حدود نیمی از خشکی های جهان را تشکیل میدهند و حاوی بیش از یک سوم ذخایر کربن زیست کره خاکی میباشند. در نتیجه، این اراضی قابلیت زیادی جهت ترسیب کربن دارند ولی تشخیص شرایط خاک و فعالیتهای مدیریتی که تراکم و بقای کربن را افزایش میدهند، در آنها کار دشواری است. مراتع به دلیل اینکه بر اثر اعمال دیریتهایمختلف واکنش مختلف به میزان ترسیب کربن دارند لذا با توجه به توانایی بالای ترسیب کربن پوشش گیاهی و بالاخص خاک مراتع می توان اقدامات مدیریتی را طوری انتخاب نمود که علاوه بر بهره برداری پایدار از منابع این امکان وجود داشته باشد که به افزایش توان ترسیب کربن نیز کمک کرد. در این صورت این طور می توان گفت افزایش توجه به مراتع و مطالعه توان ترسیب کربن آن، می تواند به کاهش نگرانی جامعه جهانی نسبت به گرم شدن اقلیم منجر شود.