حفظ محصولات کشاورزی از زیان آفات، بیمارگرهای گیاهی و علفهای هرز یکی از مهمترین رهیافتهای افزایش عملکردمحصولات کشاورزی و منابع طبیعی به شمار میآید. انسان در روند پیشرفت تواناییهای علمی و فناوری خود، روشهای کنترلبا این عوامل را تکمیل و موثرتر نموده است، ولی متاسفانه در این راستا قرنها بعلت عدم آشنایی بااهمیت وابستگی ناگسستنی موجودات به همدیگر، از روشها و اقدامات مغایر با پایداری محیط زیست برای از بین بردن بندپایان گیاهخوار و قارچها وباکتریهای بیمارگر گیاهی استفاده کرده است. بهرهگیری از فناوری و ترکیبهای شیمیایی برای کنترل این عوامل، نجات بخشجوامع بشری بوده اما مصرف غیراصولی و بیرویه آفتکشهای شیمیایی با مصادیقی چون زیادی دز مصرفی، تعدد دفعات سمپاشی و رعایت نکردن تناوب سموم مصرفی، چالشها و خطرات متعددی را موجب شده است سمیت ترکیبات آفتکش برایموجودات غیرهدف از جمله انسان، پیدایش مقاومت در آفات، کم اثر شدن آفتکشها، افزایش هزینههای کنترل، باقی ماندن سموم در محصولات کشاورزی و به هم خوردن تعادل اکوسیستمهای طبیعی از چالشهای کاربرد این ترکیبات میباشند. در این بین کنهکشها از گرانترین آفتکشها هستند که برای کنترل کنههای آفت بکار میروند و کنههای تارتن نیز از مهمترین بندپایانیهستند که خسارتهای مستقیم و غیرمستقیم به گیاهان وارد میکنند. بنابراین استفاده به وقت از کنهکشها بعنوان آخرین حربه در قالب مدیریت تلفیقی آفات دارای اهمیت میباشد. روش این تحقیق توصیفی تحلیلی است و تلاش میکنیم راهکارهای مناسب را در این زمینه ارائه دهیم.