در دهه هفتاد با آغاز بحران انرژی در جهان عصر پایداری آغاز شد و در پی آن سه حیطه موثر - ارزش های اجتماعی، منابع محیطی و مهارت های طراحی - در بحث توسعه وارد شدند. مقوله مهارت های طراحی و دانش فنی با توجه به سه موضوع عمده انرژی محیط و اکولوژی مجددا تعریف گشته و درر ویکرد توسعه پایدار در مقیاس شهر تا ساختمان مورد بررسی قرار گرفت. اکنون معماری به عنوان یک ابر سامانه وظیفه مهمی را بعهده گرفته استز یرا که 50% مصرف انرژی جهان در این حوزه به مصرف رسیده و یا تلف می شود در راستای ارتقاء کیفیت زندگی در توسعه پایدار، معماری باید ضمن کاهش مصرف انرژی و کاهش آلودگی محیط زیست عناصر خود را به مثابه سامانه های کوچکتر در جهت اهداف توسعه پایدار هماهنگ سازد فضاهای آموزشی در ایران همواره نقش بسزایی داشته و از جمله مهمترین بناهایی است که همیشه و همه جا معرف و نمایانگر معماری ایرانی بوده است بررسی نظام معماری گذشته ایران نشان می دهد که این نظام نه تنها در مغایرت با اصول، معیارها و استانداردهای پایداری و محیط زیست نبوده بلکه در پیوندی کاملب ا آن نیز عمل می کرده است در این مقاله سعی گردیده با روش تفسیری - تاریخی با استفاده از تدابیل تحلیلی به بررسی و بیان شاخصه های معماری پایدار که در شکل گیری بناهای آموزشی تاثیر دارد پرداخته شود با بررسی های صورت گرفته شاخصه هایی مانند درونگرایی، استفاده از مصالح بومی، استفاده از تبادل حرارتی با زمین و... به عنوان شاخصه های مهم معماری پایدار که در شکل گیری فضاهای آموزشی موثر هستند بدست آمده است.