با توسعه شهرها و مطرح شدن مفهوم پایداری به عنوان پارادایم غالب، توجه و رعایت اصول پایداری و پیگیری اهداف آن بیش از پیش رخ می نماید. بر اساس ادبیات پایداری، تامین نیازهای اجتماعی انسانها در فضاهای شهری، از عمده ترین هداف توسعه شهری پایدار است. در حالتی که امروزه، دگرگونی در تصویر ذهنی شهروندان از مفهوم فضای شهری در پی تحول ارتباطات و هجوم یکباره ی اطلاعات، و نیز تغییرات عینی در بافتهای جدید شهری به واسطه ی الگوبرداری ناشیانه از تحولات و تئوری های وارداتی موجبات تعارض میان عینیات و ذهنیت شهرواندان از فضاهای شهری را در پی داشته است، شهرها و در پی آن شهروندان به ورطه بحرات هویت، احساس از خود بیگانگی و انزوا کشیده شده اند. از همینن رو خلق فضاهای شهری مبتنی بر مناسبات فرهنگی موجود به ایجاد شرایط سازگار با نیازهای استفاده کننده به نظر می رسد. در مقاله حاضر پس از تبیین نظری الفبای پایداری و تشریح هویت شهری و مولفه های شکل دهنده آن، جایگاه هویت شهری در دستیابی به توسعه شهری پایدار مشخص شده، نهایتا در قالب سه محیط طبیعی، اجتماعی فرهنگی و مصنوع راهکار های تحقق این مهم ارائه شده است.