در نظام سرمایه داری معاصر شهر بعنوان مکان مناسب انباشت سرمایه و شهرنشینی بعنوان شیوه نوین سکونت شهری به شمار می آید نفوذ فرهنگ سرمایه داری در جهان در حال توسعه از جمله ایران موجب گسترش انواع مهاجرت ها، شهرگرایی، ناموزونی و رشد شتابان شهر ها و غفلت واقع شدن رویکرد زیست محیطی شده است بطوری که امروزه شهر های کشور با مسائل عدیده مدیریتی از جمله: نبود مدیریت یکپارچه شهری در خدمات رسانی به شهروندان، ضعف سازمان های اجرایی و نظارتی در مسائل شهری، فقدان اطلاعات و داده ها و ابزارهای لازم، نبود ثبات مدیریت شهری موجب پیچیده تر شدن مسائل شهری برای نیل به توسعه پیادار شهری شده است توسعه پایدار شهری، توسعه ای است کیفی و متوجه ابعاد گوناگون زندگی که هدف آن بالا بردن سطحز ندگی بشریت است در این راستا پایداری سکونتگاه های شهری یکی از بنیادی ترین مباحث می باشد این پایداری را می توان از زوایای مختلفی چون حفظ و ارتقای محیط زیست، استفاده هوشمندانه از زمین استفاده از منابع انرژی تجدیدپذیر بدون داشتن کمترین آلودگی مورد بررسی قرار داد.