از گذشته های دور محله های شهرها در شکل دهی و سازماندهی امورشهری جایگاه ویژه داشته اند اهالی محله در گذشته جهت مدیریت آبادانی، پاکسازی و ایجاد امنیت (نگهبان محله) مشارکت می کردند و در تمام مسایل مربوط به محله، نقش شهروندان حائیز اهمیت بود. با تحولات سریع دوران معاصر و ورود به مرحله گذار، تغییر زیربناهای معیشتی و روابط اجتماعی، این فعالیت ها را در هم ریخت و به مرور این نقش از مردم برداشته شد. ساکنان محلات از هویت خاص محله خود تهی شدند در چنین وضعیتی شهروندان خود را منفعل و جدا از محله و شهر احساس می کردند و مسایل شهر در غیبت شهروندان اداره می شد روند تفکیک شهروندان از بدنه مدیریت شهری و دورشدن آنها از کانون های تصمیم گیری در مورد مسایل شهر ادامه یافت تا زنگ هشدار به منظور افزایش مشارکت شهروندان در مسایل مربوط به کلانشهرهای بزرگ دنیا از جمله، کلانشهر تهران به صدا درآمد. در پی تغییرات در ابعاد فیزیکی و کالبدی و افزایش جمعیت در شهرها، مدیریت شهری نیز تغییرات زیادی پیدا کرده است در این راستا دیگر نمی توان شهر ها را باطرح های کلان و متمرکز مدیریت نمود و باید برای همسو شدن با این تغییرات مدیریت را از سطح کلان به سطح خرد انتقال داد. در این پژوهش به بررسی موضوع مرزبندی محله و تعیین شاخص های تقسیمات محله ای در شهر تهران با رویکرد محله محوری می پردازیم برای این منظور ضمن بررسی ادبیات مربوطه و بررسی موضوع از دیدگاه های مختلف و بررسی شاخص های محله محوری در منطقه 3 شهر تهران که به عنوان نمونه انتخاب گردیده بررسی گردیده اند.