محدودیت های موجود در شهر های بزرگ، منجر به گسترش ساخت مجتمع های مسکونی و کاهش سهم حیاط خصوصی در معماری معاصر گردیده است فضای باز مسکونی علاوه بر تامین نور و روشنایی فضاهای داخلی و تهویه طبیعی، به عنوان فرصتی برای ارتباط بیشتر با طبیعت و مکانی برای تعاملات اجتماعی مطرح است با توجه به محدودیت فضای داخلی واحدهای مسکونی و رابطه آن با فضای بیرونی بازنگری و شناخت وضع موجود فضاهای باز زمینه ساز طراحی آگاهانه تر فضاهای باز مسکونی بعنوان سلول های مشترک شهر و بنا در آینده خواهد بود بنابراین می توان با بررسی ابعاد و ویژگی های فضهای باز مسکونی اصول و معیارهای برنامه ریزی آنها را جهت نیل به محیط های مطلوب مسکونی تدوین کرد. روش پژوهش و نیز تمرکز اصلی این تحقیق بر اساس سنجش فضاهای باز مسکونی با تبیین معیارهایی در جهت بررسی دقیق تر در یک نمونه بافت شهری بوده و علاوه بر این از روش های تحقیق توصیفی و ارزیابی کمی نیز استفاده گردیده است.