در طول سال های گذشته سازمان های بین المللی خصوصا بانک جهانی طرح هایی جهت بهبود وضعیت سکونتگاه های غیررسمی در کشورهای جهان سوم به مورد اجرا گذاشته که در نهایت در دهه 1980 منجر به راهبرد توانمندسازی و مشارکت مردمی گردید در راستای راهبرد مذکور مطالعات طرح های توانمند سازی با حمایت بانک جهانی در کشورهای جهان سوم آغاز گردید کشور ایران نیز با دارا بودن سکونت گاه های غیررسمی زیاد خصوصا در کلان شهر ها با مشارکت بانک جهانی اقدام به آغاز مطالعات به منظور توانمند نمودن این سکونتگاه ها نمود و در سال 1382 با تصویب سند توانمند سازی سکونت گاه های غیررسمی توسط دولت عملا با رویکردی جدید به مسئله سکونتگاه های غیررسمی توجه گردید برای تعدادی از کلان شهر ها مطالعاتط رح های توانمند سازی به اتمام رسیده اما پس از گذشت چند سال مشخص گردیده که در راستای توانمندی سازی این سکونتگاه های چالش هایی وجود دارد که مانع از تحقق اهداف سند توانمد سازی و موفقیت طرح ها گردیده است این مقاله چالش های موجود در توانمند سازی سکونت گاه های غیررسمی را مشخص نموده و راهکار لازم جهت موفقیت طرح های توانمندسازی را بیان می نماید نتایج این تحقیق نشان می دهد که عدم وجود معیارهای لازم جهت بررسی سکونتگاه های غیررسمی به منظور تطبیق این سکونت گاه ها با معیارهای تعیین شده جهت انتخاب سکونتگاه های غیررسمی با اولویت توانمند سازیت وجه به توانمند سازی کالبدی بیش از سایر زمینه های توانمند سازی فقدان یک سازمان مستقل برای اجرای این طرح ها و وجود چالشه ای اجتماعی، اقتصادی، مدیریتی، حقوقی، فنی و کالبدی در رابطه با این سکونتگا هها از مهمترین مشلات و تنگناهای طرح های توانمند سازی تاکنون بوده که در صورت عدم توجه به این چالش ها و تنگناها عدم موفقیت این طرح ها بیشتر نمایان خواهد شد.