در معماری دیروز، شاهد عناصری هستیم کمه بسته به درایت معماران، همچنان تازه و نو هستند و می توان از آنها در معماری امروز نیز استفاده کرد. از طرفی با گذشت زمان و پیشرفت تکنولوژیکی بشر، می توان مفاهیم این عناصر را با تکنولوژی امروز تلفیق نمود و به راهکارهای نوین دست یافت و عناصری تازه طراحی کرد که علاوه بر اعتلای معماری امروز،سهمی در معماری فردا داشته باشیم در این مقاله سعی بر آن است که علاوه بر بیان ضرورت های برقراری تعامل میان معماری و بستر، به بررسی تجارب معماری دیروز و راهکاری برم بنای تلفیق آن با دستاورد امروز برای رسیدن به یک معماری پایدار دست یابیم.