آنگاه که بشر پا به عرصه وجود نهاد، با مفاهیمی همچون نیاز به ادامه زندگی، آب، غذا و مکانی برای زندگی و در نهایت همدمی برای آرامش آشنا گردید در بین چنین مراحلی به واژه ای به نام امنیت رسید. با ظهور زندگی شهری سپس صنعتی شدن آن جامعه های انسانی پیچیدگی بیشتری پیدا کرد بتدریج قوانین اخلاقی نفوذ و قدرت خود را از دست داد و اعمال بزهکاری در جوامع افزایش یافت. تحولات و رشد علم و فناوری با همه تغییرات مثبتی که در جامعه داشته است نتوانسته به امنیت شهر ها کمک چندانی کند افزایش خشونت، تبهکاری، بزهکاری، توسعه فقر و در نتیجه آن فحشا و حاشیه نشینی دلیلی بر این ادعاست فرضیه اساسی تحقیق بر وجود همبستگی بین کیفیت فضاهای عمومی زندگی با احساس امنیت مردم دارد به این ترتیب ویژگی های فیزیکی فضاهای عمومی شهر ها می توانند زمینه ساز یا مانع بروز جرم و جنایت در شهر باشد به اعتقاد بسیاری از دانشمندان نیاز به امنیت در میان سایر نیاز ها از اهمیت بالاتری برخوردار است در این میان یکی از اهداف معماری پایدار حفظ ایمنی و آرامش است که از طریق گسترش امنیت کالبدی حاصل می شود بر این اساس معماری باید محیط های انسان ساخت را آنگونه طراحی کند که از ظرفیت ایجاد امنیت بیشتری برخوردار باشد سوال اصلی پژوهش این است که معماری چگونه می تواند از طریق عوامل کالبدی باعث افزایش امنیت در توسعه پایدار شهری شود؟ در پژوهش حاضر از روش تحقیق تحلیلی - توصیفی استفاده شده است با توجه به تحقیقات انجام گرفته راهکارهای پیشنهادی زیر را می توان راهی برای رسیدن به امنیت ایده آل معرفی کرد. افزایش مشارکت و تعامل اجتماعی افراد ببرگرداندن هویت شهر ها از طریق ایجاد حس تعلق به شهر در ساکنان آن افزایش نور و روشنایی در شب افزایش کیفیت شبکه معابر بهبود کیفیت مبلمان شهری، ایجاد محیط های فرهنگی نظیر فرهنگسراها و انجمن های علمی و اسلامی و...