محلات شهری علیرغم اهمیت تاریخی خود، امروزه در نظام دهی به الگوی سکونت شهری نقش کم اهمیتی را دارا هستند این در حالی است که در چند دهه اخیر در چارچوب نظریه توسعه پایدار تاکید مجددی بر احیا آنها صورت گرفته است دیدگاه توسعه محله ای پایدار، رویکرد نوینی را تقویت می کند که در آن حل مشکلات شهری در بازگشت به مفهوم محله به عنوان سلول های حیات شهری تصور می شود در این پژوهش به صورت کلی به دیدگاه ها و نظریات برنامه ریزی توسعه محله ای با تاکید بر توسعه پایدار شهری پرداخته ایم. روش تحقیق در آن توصیفی - تحلیلی و شیوه گردآوری داده ها اسنادی می باشد نتایج بدست آمدن نشان می دهد که محله پایدار محله ای خودکفاست که فرصتظهور احساس های جمعی، روابط صمیمی و سکونتی شاد و سرزنده را برای اهالیخ ود مهیا می کند. محله پایدار هویت مختص به خود دارد و احساس تعلق را در ساکنین ایجاد می نماید. ساکنین این محله از کیفیت بالای زندگی، بهداشت و رفاه برخوردارند. محله پایدار تهدیدی برای بستر طبیعی محیط سکونتی محسوب نمی شوند. در این محله پراکنش تسهیلات به گونه ای برنامه ریزی و طراحی می شود که ضمن بهره برداری کارآمد از منابع حق انتخاب و بهره مندی عادلانه از محیط را به ساکنین می دهد.