هویت را می توان تجلی فرهنگ در محیط دانست زیرا مکان ها از انسان معنا می گیرند و انسان نیز مجموعه ای از باورها و اندیشه ها است که فرهنگ اور ا شکل می دهد و نمود و تجلی از فرهنگ انسان را در مکان و محیط می توان مشاهده نمود ه همان هویت اوست. برای برقراری ارتباط میان هویت و معماری از سخنی از نوربرگ شولتز بهره می برم شولتز در کتاب «معماری، حضور،زبان و مکان» از امر کیفی در زندگی سخن می گویند و آن را سویه مشترک هستی شناسانه میان ما انسان ها تعریف می کند و هنر مکان (معماری) را همان چیزی می خواند که ما را به این امر کیفی نزدیک می کند هنر مکان را می توان همان هویت مکانی و معماری بومی دانست که حضور و وحدت اندیشه و احساس را در آن می توان یافت. می توان گفت معماری بومی صورت ویژه ای از تصویر جهان است، تصویری که محیطی که زندگی در آن روی می دهد را نه به شکل انتزاعی بلکه در پیکربندی شاعرانه و قابل دریافتی حاضر می سازد معماری بومی، آشکارسازی تصویری از زندگی است و به تعبیری بیانگر مفهوم نزدیکی به مکان است وبه نوعی ما را هر چه بیشتر به یکی ازم ولفه ها و مشخصه های هویت بخش و معنابخش انسان نزدیک می کند. بافت های قدیمی بومی علیرغم فرسودگی های کالبدی، نشان دهنده هویت تاریخی شهر و دارای ارزش های مکانی، فضایی، تاریخی و اجتماعی هستند. اما امروزه این بافت ها در معرض فرسایش و تخریب قرار گرفته اند بهط وری که بخش مهمی از جمعیت این مناطق جابه جا شده اند و همین مسئله سازمان های ذیربط را به تکاپوی ساماندهی و مرمت بافت های مذکور سوق داده و لزوم مداخله در این بافت ها را در دوره های مختلف زمانی مطرح نموده است بافت فرسوده و قدیمی شهرکرد نیز از نمونه هایبافت های قدیمی با ارزشی است که از این قاعده مستثنی نیست و با مسائل و مشکلات عدیده ای از قبیل عدم دسترسی های مناسی انحطاط اقتصادی، فرسودگی سازمان اجتماعی و... با تحولات کالبدی، اجتماعی و اقتصادی رو به روست. روش بکار رفته در این مقاله روش توصیفی و تحلیلی می باشد که در این مقاله بعد از ارائه تعریف هویت به بررسی عوامل هویت بخش در شهرکرد و محله مورد نظر و مشکلات محله پرداخته چرا که این عوامل یکی از منابع بالقوه مهم فراهم سازی مقدمات بهسازی بافت و تضمین ماندگاریشاخص های توسعه می باشد.