جهان در مواجهه با رشد نارضاتی در ارتباط با ایجاد شهرهای عظیم و جدا افتاده ای که هیچ گونه حس آشنایی به ساکنان خود عرضه نمی کند هر چند با پیشرفت روز افزون تکنولوژی به ظاهر توسعه پایدار درصدد فراهم آوردن اهدافی چون کاهش استفاده از انرژی های غیرقابل تجدید و توانمدسازی جوامع برای حفظم نابع و محیط زیست شهری تا حدود زیادی موفق بوده اما نادیده گرفتن ابعاد اجتماعی - فرهنگی انسان ها تحت عنوان هویت شاید پاسخی به این پرسش باشد که چرا علیرغم طرح بسیار آن در سطح مجامع بین المللی و ملی مانند کنفرانس زمین (برزیل 1992) توسعه پایدار همچنان به عنوان دغدغه ای جهانی مطرح است از سویی هیچ مدل بین المللی وجود ندارد هر کشوری در چهارچوب فرهنگ و خصیصه زیست بوم خود بر بستر پایداری توسعه مناسب را جستجو می کند در سراسر دنیا به ویژه کشورهای در حال رشد هر روز افراد زیادی به شهروندان جوامع شهری ملحق می شوند اما آنچه با نام شهرسازی یاد می شود رشد شهری است که حاصل آن بحران هویت معماری و شهرسازیم عاصر است در این پژوهش موضوع هویت که از دیرباز مورد توجه صاحبان نظران بسیار بوده بار دیگر در مقیاس شهر و وسعه پایدار آن ضروری می نماید لذا با روش توصیفی - تحلیلی با فرض مبنا قرار دادن اهداف پایداری شهری درطرح ها و برنامه های امروز و کمرنگ شدن هویت فردی و شهری به دلیل عدم توجه به فراهم آوردن فضاهایی باری ایجاد حس تعلق به مکان و تعاملات اجتماعی پرداخته شده است و نتایج این بررسی نشان می دهد که می توان در طراحی معماری و محیط شهری با استفاده از هندسه غنی گذشته اما برای جامعه امروز و به شیوه های نوین جهانی موجب کاهش تفکر بیگانگی شهروند از شهر و در نتیجه افزایش حس ریشه دار بودن در وی شد.