اسکان غیررسمی بهطور کلین اشی از تحولات اجتماعی ، اقتصادی و روند شهرنشینی و شهرگرایی کشور و نیز نادیده گرفتن اقشار متوسط و کم درآمد شهری در طرح های توسعه و برون فکنی این اقشار از مناطق کلان شهر ها به خصوص مشهد به مناطق حاشیه ای جهت دست یابی به زمین و مسکن ارزان بوده است. در این مقاله برخلاف تصورات دهه 1970 و با نگاهی امروزی سعی بر آن است که اسکان غیررسمی و ساکنین این گونه سکونتگاه ها به عنوان واقعیتی اجتماعی پذیرفته و بهرسمیت شناخته شوند و شهروند تلقیگردند لیکن با توجه به اینکه ساکنین این کانون های معیتی از شهروندان یک جامعه بوده لذا عدالت اجتماعی حکم میک ند که این اقشار درک نار سایر اقشار جامعه مورد توجه قرار گیرند. بنابراین در ابتدا به بررسی خصوصیات کالبدی، اقتصادی، اجتماعی سکونتگاه مصلی / مشهد و آسیب شناسی آن پرداخته و سپس با ضرورت تهیه طرح با رویکرد توانمند سازی و با اتکا بر سرمایه های انسانی و اجتماعی درونی این بافت و بالفعل نمودن آنها و نه فقط تهیه طرح با دیده کالبدی بهب هبود و ارتقاء محیط ساکنین سکونتگاه مورد مطالعه خواهیم پرداخت.