در دهه های اخیر پایداری و توسعه پایدار به عنوان یکی حوزه های مهم در جهت ارتقاء شرایط زیستی انسان مطرح شده است درا ین بین افزایش تعاملات اجتماعی به عنوان یکی از معیارهای پایداریا جتماعی در محیط های همسایگی مورد توجه قرار گرفته است چرا که محیط های مسکونی جزئی از فضاهای شهری بزرگتر را تشکیل داده اند و در پایداری کلان شهرها نقش مهمی را ایفا می کنند در پژوهش حاضر با توجه به اهمیت ساختار محیط های همسایگی به بررسی معیارهای طراحی فضای باز در جهت ارتقاء پایداری اجتماعی، پرداخته شده است. روش عمده به کار گرفته شده در این نوشتار از نوع توصیفی - تحلیلی است و جهت گردآوری اطلاعات از منابع اسنادی - کتابخانه ای و مشاهدات میدانی بهره برده شده است در ابتدا به شناخت معیارهای تعاملات اجتماعی در واحدهای همسایگی پرداخته و سپس ویژگی های تاثیرگذار درطراحی فضاهای باز واحدهای همسایگی از جمله توجه به محدودیت ترافیک سواره و تقویت حرکت پیاده، توجه به ساکنین در شرایط سنی مختلف، مورد بررسی قرار گرفته است.