با توجه به این که یکی از ابعاد مهم توسعه پایدار، پایداری اجتماعی است و نخستین حضور انسان در فضای معماری در محیط سکونت وی حادث می شود و این مکان ارتباط بین زندگی فردی را با محیط اجتماعی او برقرار می کند توجه به عوامل و معیارهایی که بتواند انسان را در تعامل درست با محیط اجتماعی در عین حفاظت از محیط سکونتش سوق دهد امری اجتناب ناپذیر است پژوهش حاصر سعی در بررسی معیارهای پایداریا جتمایع در مسکن ایرانی که تعادل منحصر به فردی بین دو عرصه خصوصی (مسکن) و عمومی( اجتماع) برقرار کرده است. خواهد داشت. این نوشتار از نوع توصیفی - تحلیلی است و جهت گردآوری اطلاعات از منابع اسنادی - کتابخانه ای بهره برده شده است. در ابتدا به شناخت پایداری اجتماعی پرداخته شده و سپس عوامل پایداری اجتماعی در مسکن ایرانی مورد بررسی قرار گرفته است و در انتها عواملی که باعث ایجاد روابط اجتماعی در حین احترام به ویژگی های فردی مسکن ایرانی، مورد بررسی قرار گرفته است. ویژگی هایی از جمله خلوت، فضای شخصی، قلمرو، ازدحام به عنوان این معیارها واقع شده اند.