در سال های اخیر با توجه به رشد روزافزون و وسعت تغییرات روش های آموزشی، سازگار نمودن بستر یادگیر با تمامی جوانب نیازهای یادگیرنده در کانون توجه متخصصین آ»وزش قرار گرفته است چرا که محیط فیزیکی به سبب ساختار خود می تواند تعاملات و در پی آن فرآیند یادگیری را تقویت و یا تضعیف نماید. از بعد دیگر در طول نیم قرن گذشته جامعه مدنی ایران نیازی بی سابقه به گسترش آ»وزش و پرورش عمومی را پدید آورده است در نتیجه مدارس بسیاری در سراسر کشور بنا گردیده که در آنها استانداردهای فنی، ملاحظات محیطی و هویت معماری در نازل ترین سطح ممکن مد نظر قرار گرفته است مهمتر از همه فضایی که در درون این مدارس پدید آمده فاقد هرگونه نقش سازنده و حمایت کننده در تعلیم و تربیت کودکان و نوجوانان است. در این راستا در این گزارش نظری - تحلیل به ارزیابی ساختارهای موجود آموزشی و سیر تغییر معماری فضاهای آموزشی و تاثیر معماری این فضاها بر کیفیت آموزش و پژوهش پرداخته شده است آنچه مبرهن است اینکه، معماری مدارس فعلی و محیط آموزشی آنها ره آورد امواج پرتلاطم تاریخی و اجتماعی آنهاست و نه ماحصل قدری اندیشه و چاره جویی در مورد فضای کالبدی متناسب با آموزش و پرورش نوین در نتیجه معماری مدارس فعلی ما به همان نسبت که از ریشه ها و سنت های ارزشمند فاصله گرفته از درکی خلاق و مترقی نسبت به محیط تعلیم و تربیت نیز به دور افتاده است این معماری را باید ناشی از یک تنبلی ذهنی که همواره به تکرار مدل های موجود متمایل بوده دانست نه برگرفته از اندیشه و تکاپویی تازه برای طراحی نو و جامع لذا از آنجا که میان آموزش و پرورش و فرهنگ ارتباط تنگاتنگ وجود دارد و معماری و فیزیک هر فضا و مکان نیز آینه تمام نمای فرهنگ و روح این فضا می باشد لزوم مطالعات جامع تر و تغییر در سبک و ساختار فعلی امری رضروری به نظر می رسد.