گذران رودخانه در میان بستر شهر، یک موهبت طبیعی است که متاسفانه این موهبت در شهر های ایران بیشتر عاملی مزاحم و سرکش تلقی می شود و پشت دیوارهای صلب از نظر مخفی می گردد تا صرفا خطرات ناشی از طغیان سیلاب رود کنترل گردد و از اراضی حاضیه رودها حداکثر استفاده برای ساخت و سازهای شهری صورت گیرد. این رودخانه های فراموش شده پتانسیل های زیادی برای احیا و تبدیل شدن به فضاهای سبز دارند با توجه به این دیدگاه باززنده سازی رودخانه های شهری نیاز به ادغام کردن رویکردهای اجتماعی با مسائل اکولوژیکی دارد و راهکارها باید به گونه ای باشند که تعادلی میان رویکردهای اجتماعی، زیبایی شناختی، هیدرولوژیکی و اکولوژیکی برقرار شود هدف کلی از پژوهش حاضر احیاء این رودخانه ها به عنوان زیست گاه درون شهری بر اساس رویکرد زیست محیطی به پایداری شهری است در این راستا برای رسیدن به هدف مورد نظر به بررسی موضوعات پایداری، پایداری زیست محیطی، اکولوژی و شهر اکولوژی با روش توصیفی و تحلیلی پرداخته می شود و درنهایت به ارائه اصول طراحی زیست محیطی رودخانه های درون شهری می انجامد در این مقاله سعی می شود تا با ارائه راهکارهایی به وضعیت آشفته این رودخانه ها صورتی دلپذیر و زیبا داده و این محورهای طبیعی را به کریدوری سبز،به مفهوم سبزینگی و پایداری زیست محیطی تبدیل نماید.