معماری تنها هنری است که می توان آنرا بازتاب گسترده فرهنگ جامعه دانست و از جمله تخصص هایی است که از دانش ها، فنون و هنرهای گوناگون ترکیب شده است با این وجود در معماری معاصر کمتر به انسان و فرهنگ او پرداخته می شود زیرا با افزایش صنعت ماشینی و انبوه سازی در جهان بیشتر به عملکردها و اقتصادی شدن سازه می پردازند تا پرداختن به معنا، فرهنگ و اقلیم مناطق مختلف و درصدد ایجاد الگوهایی استاندارد بدون توجه به فرهنگ مناطق می باشند و این گونه است که بشر با گذشت زمان تنها به دنبال مکانی با امکانات مدرنتر و کاملتر می گردد و دیگر حتی به محیط اطراف خود احساس تعلق نمی کند در این مقاله برآنیم که نگرش بشر به خانه را در مرور زمان مورد بررسی قرار دهیم و این موضوع که مسکن تنها سرپناهی برای زیستن نیست بلکه مکانی برای آرامیش گرفتن، امنیت، یافتن هویت فردی، تفکر، بالیدن و استفاده بهینه ازز مان برای پیشرفت وش اید پیوستن به حقیقت نیز باشد را متجلی خواهیم کرد در نهایت امر تصمیم برای رسیدن به مسکنی مطلوب با داشتن شاخصه های کیفیتی مناسب و بهره مندی از امکانات رفاهی و معنوی مطلوب در مقابل انبوه سازی های صنعتی و عدم کیفیت معنوی مناسب در آنها بر عهده مردم و دولت است که با برنامه ریزی درست و سازمان یافته می توان به ایجاد مسکنی مناسب با توجه به معیارهای فرهنگی و معنوی که پشتوانه ای غنی برای ایرانیان است دست یابیم.