اسکان غیررسمی، تجلی برآورده نشدن نیاز مسکن و سرپناه اقشار کم درآمدی است که در فضای رسمی و برنامه ریزی شده شهر جایی نداشته و به دلیل ضعف اقتصادی به برپایی سکونتگاه های نابسامان در حاشیه شهر می پردازند. سکونتگاه های غیررسمی به عنوان عینیت کالبدی فقر شهری پاسخی به این نیاز اساسی توسطخ ود فقر است که علاوه بر فقر و نابرخورداری بخشی از جامعه شهری می تواند ناشی از ناکارآمدی و ضعف سیاست های ملی و محلی مسکن باشد مهمترین روش برای رسیدن به هدف تامین مسکن اقشار کم درآمد شهری بهم پیوستن فعالیت ها بین بخش های عمومی و خصوصی در جامعه می باشد این پیوستگی و هماهنگی بویژه در بخش مسکن نیازمند تدابیر برنامه ریزی می باشد دستیابی به چارچوبی برای برنامه ریزی مسکن با هدف تامین و تولید مسکن اقشار کم درآمد شهری موضوع اصلیاین مقاله می باشد هسته اولیه شهر زاهدان تحت تاثیر مهاجرت های اقوام مختلف بومی و غیربومی قرار داشته است این شهر اساسا دارای رشدی خودرو بوده که به تدریج انسجام یافته و به مرور زمان با توجه به توسعه دامنه مهاجرت ها و عملکرد مکانیسم های اقتصادی درون شهر موجب حاشیه نشینی شهر شده است در این پژوهش سعی بر آن بوده تا با بهره گیری از شیوه های ارزیابی و تحلیل سیاست ها و مطالعه متون و برنامه های مربوط به بخش مسکن و الگوی مسکن اقشار کم درآمد شهری در محله بابائیان زاهدان مطالعه و تدوین شود و امکان دستیبابی به روند کار برنامه ریزی و محتوای برنامه هایی مناسب دستیابی به این هدف که بتوان میزان دخالت بخش عمومی در تصمیم گیری و تامین تولید مسکن را تعیین، بررسی و تحلیل نمود فراهم می کند این بررسی نشان می دهد که چارچوب برنامه ریزی برای ادغام برنامه ریزی شهری و برنامه مسکن گروه های کم درآمد و نیز ارائه چارچوب برنامه ریزی برای افزایش تامین و تولید مسکن بخش عمومی از طریق ساز و کار برنامه ریزی شهری و بررسی یکپارچه و هماهنگ انگاشت های برنامه ریزی مسکن، بازار غیررسمی زمین و مسکن شهری، مهمترین دستاوردهای مقاله می باشند.