ناسازگاری بین معماری و اقلیم باعث افزایش استفاده از انرژی برای سرمایش یا گرمایش مسکن می گردد و این امر هم از نظر اقتصادی و هم از نظر زیست محیطی تاثیرات منفی بر جای می گذارد توجه به بحران های زیست محیطی،یکی از دغدغه های جدی مطالعات اجتماعی در سال های اخیر بشمار می رود در این راستا معماری همسو با سایر هنرها، گام در این مسیر برداشت و بحث های میانی طراحی معماری نیز با اصطلاحات اکولوژی بحران طبیعت و پایداری قرین شد. از طرفی تغییراتی که با توجه به معیارهای زیست محیطی و پایداری پدید می آیند هر روز دامنه بحث های معماری و محیط زیست را گسترش می دهند لذا سخن از پایداری در معماری را می توان به تصور و طارحی ساخت و سیاز آینده تعبیر کرد آن هم نه تنها با پایداری فییکی ساختمان بلکه با پایداری و حفظ این سیاره و منابع انرژی آن معماری پایدار، معماری همساب با اقلیم تداعی کننده آن مراقبتی است که در قرون گذشته، ایران از آن بهره مند بود و به تدریج با روی آوردن به گونه های دیگری از معماری روز بدست فراموشی سپرده شدند. فراموش نکنیم که تکنولوژی و علم شرایطی را برای معمار امروز فراهم نمود که مقدار ناچیزی از آن را هم معماران تجربی گذشته در اختیار نداشتند رویکرد به معماری روز جهان بسیار جذاب و چشم نواز است، اما اگر این رویکرد را با داشته های گذشته خویش در خصوص پایداری تلفیق نماییم یقیا حاصل آن بهتر و مفیدتر خواهد بود مسلما سطح استفاده از انرژی های نو تا حد زیادی وابسته به فن آوری است که در ط راحی و ساخت خانه مورد استفاده قرار گرفته است و این مسئله را در سه سطح می توان بررسی کردن فن آوری تعیین می کند چه میزان انرژی برای کار انداختن خدمات در یک ساختمان نیاز است فن آوری تعیین می کند که چه نوع انرژی ای باید مورد استفاده قرار گیرد، فن آوری تعیین می کند که این انرژی چگونه به دست می آید و جمع آوری می شود چگونگی استفاده از فن آوری درطراحی ساختمان مسوولیت نهایی معمار و مهندس است. آنها مسوول مشخص کردن میزان نیاز به انرژی در طرح هایشان می باشند.