رشد سریع جمعیت جهان و توسعه کشاورزی در دهه های گذشته و جوابگو نبودن میزان آب های سطحی به نیازهای بشر منجر به افزایش روند پمپاژ آب و در نتیجه افت سطح آب زیرزمینی و تهی شدن سفره ها شده است تهی شدن سفره آب زیرزمینی و پیامدهای آن از جمله افزایش هزینه های استحصال آب، نشست زمین و کاهش کیفیت آب، امروزه به یک مشکل جهانی تبدیل شده و در مناطق مختلف دنیا از جمله آمریکا، ایتالیا، ژاپن، انگلستان، چین، تایلند، تایوان و مکزیک مشاهده شده است ایران نیز از جمله کشورهایی است که به دلیل کمبود منابع آب سطحی بیشتر آب مصرفی در کشاورزی را از آب های زیرزمینی تامین می کند. بنابراین کمبود منابع آب زیرزمینی یکی از بحران های زیست محیطی در حال حاضرک شور محسوب می شود بهط وری که متجاوز از 25 سفره های آب کشور به دلیل برداشت بیش از حد در شرایط بحرانی قرار دارند. کاهش ضریب برف، افزایش دمای سالانه، کاهش تعداد روزهای یخبندان و رشد مصرف آب در بالا دست حوضه ها و کاهش تغذیه آبخوان از جمله عواملی هستند که بر تشدید بحران در آینده خواهد افزود برای مدیریت منابع آبی می توان با استفاده از روش های بخش آب در سطح زمین، استفاده از گودال های طبیعی جهت نفوذ آب، استفاده از حوضچه های تغذیه، افزایش نفوذ طبیعی آب در بستر رودخانه ها و مسسیل ها، تزریق آب به سفره توسط چاه های تزریقی و ایجاد ترانشه های افقی در زمین می توان اقدام به تغذیه مصنوعی سفره نمود تنها روش استفاده از گودال ها و افزایش نفوذ از طریق بستر رودخانه ها و مسیل ها کارایی بالا داشته و جهت تغذیه سفره های آب زیرزمینی مفید می باشند.