یکی از زمینه های ناپایداری توسعه شهری بویژه در کشورهای در حال توسعه گونه ای از سکونت با مشکلات حاد موسوم به حاشیه نشینی است که در حال گسترش فزاینده که نیازمند اتخاذ تدابیر ویژ] برای ساماندهی وضعیت کنونی وج لوگیری از گسترش آن در آینده است. از آنجا حاشیه نشینی در زمینه ای از عوامل فراتر از مکان آن شکل و گسترش یافته و متقابلا برمحیطی فراتر از آن تاثیر می گذارد چاره جویی این مسئله به سیاستگذاری و اقداماتی نه فقط در سطح محلی آن بلکه در سطح ملی نیاز دارد. پدیده حاشیه نشینی به دنبال تحولات ساختاری و رونمایی مسائل اقتصادی و اجتماعی مانند تغییر در شیوه تولید، تغییرات ساختاری روابط ظهر و روستا و جریان سریع شهرنشینی پدیدار شده است. حاشیه نشینی در کشورهای جهان سوم و ایران جلوه کالبدی پدیده فقر شهرنشینی و عوامل ساختاری در ابعاد اقتصادی، سیاسی، اجتماعی و فرهنگی در سطح ملی و فراملی می باشد. تداوم فقر شهری به صورت رشد و توسعه محلات غیررسمی موجود و رویش محلات جدید در حاشیه شهر ها به محرومیت بیشتر و ضعف نظام حمایتی در بخش مسکن در شرایط رشد شدید قیمت زمین و مسکن، سیاست های پیشگیری از حاشیه نشینی را با چالش مواجه کرده و تامین مسکن مناسب گروه های کم درآمد را دشوار ساخته است. حاشیه نشینی در ایران بعد از اصلاحات ارضی که ناشی از ترس آمریکا از وقوع انقلاب های دهقانی بود مطرح شد و با برنامه ریزی های مبتنی بر الگوی سرمایه داری حاصل از ذهن برنامه ریزان غربگرا که توجه به عدالت اجتماعی را ناقص آرمان های توسعه می دانستند شدت یافت و الان به بحران جهت ایجاد مشکل در شهر ها مبدل شده بحرانی که ریشخ بخش عمده مخاطرات اخلاقی و اجتماعی شهرهاست. بحرانی که اگر نگرشی درست بر ما غالب شود و از نگاه به عنوان تهدید به نگاه به عنوان فرصت مبدل شود آنگاه کلید حل آن را در دستان خود حاشیه نشینان می بینیم هدف اصلی این تحقیق بررسی حاشیه نشینی در ایران و علل آن و پیامدهای آن و در انتها با روش توصیفی - تحلیلی به ارائه راهکارهای اساسی با توجه به توانمند سازی ملی می باشد.