امروزه نگاه به فضاهای شهری برای تفریح و یا فراغت به عنوان یک ضرورت اساسی برنامه های توسعه شهری کشورهای پیشرفته به شمار می آید این در حالی است که به دلایل مختلف از جمله گرایش به زندگی خصوصی، مشغله زیاد ساکنین شهر های بزرگ، مشکلات ناشی از فرسودگی و ازدحام فضاهای درونی شهر، عدم تعریف مناسب از فضایی به عنوان فضای مکث شهری، این فضاها از اهمیت کمتری در الگوی شهرسازی معاصر کشورمان برخوردار بوده اند از طرفی دیگر در راستای تحقق توسعه پایدار شهری باید شرایطی فراهم شود تا امکان بسترسازی توسعه پایدار انسانی و بهبود رفاه اجتماعی شهروندی، فراهم گردد در این مقاله ضمن بیان مفهوم تعاملات شهری و تاثیر آن در پایداری محیطی، ضرورت بازنگری در آن برای زندگی جمعی انسانس مورد توجه قرار می گیرد این سوال مطرح است که چگونه می توان فضای معماری طراحی نمود که جزیی از شهر باشد و تکاپوی شهر در آن ادامه یابد مردم به آن جذب شوند و تعاملات اجتماعی در آن ادامه یابد؟ در ادامه سعی بر آن می شود در راستای دستیابی به محیط شهری پایدار، راهکارهایی برای خلق چنین فضای شهری ارائه گردد روش تحقیق متکی بر مطالعات میدانی و کتابخانه ای می باشد و با تکیه بر پرسشنامه، مشاهده و مصاحبه نتایج نهایی استنتاج شده اند.