شهر را می توان یک واحد اجتماعی و سیاسی، یک واحد فعالیتی، فیزیکی و معیتی دانست به عبارت کلی تر شهر عبارت است از الحاق یک مکان فیزیکی با مردم ساکن آن، شهر مجموعه ای از ترکیب عوامل طبیعی، اجتماعی و محیط های ساخته شده توسط انسان است که در آن جمعیت مردم به صورت ساکن متمکرز شده است آنچه که از تعاریف فوق پدیدار می گردد این مطلب است که شهر نیتجه تمدن است اما پر واضح است که شهر اسلامی در این مورد تاکید بیشتری داشته و برای بانیان و ساکنان شهر های اسلامی شهر به منزله انعکاس ارزش های اسلامی است که بر همه مشکوف است، اسلام عزیز به عنوان کاملترین دین و مدنی ترین ادیان در چند مقطع زمانی بر انسان تاثیر تکاملی داشته و او را به سوی مدنیت سوق داده است که در دیدگاه شهر سازمان تغییر در نحوه زندگی از کوچ نشینی به یکجانشینی و ایجاد شهر ها بر اساس دستورات اسلامی بوده اساسی ترین این تاثیر است و ایضا شهرنشینی را موهبتی خدایی می داند چنانکه علامه طباطبایی (ره) در ذیل تفسیر آیات 93-152 روز یوسف می فرمایند «تمام شدن نعمت بر یوسف همین بود که او و اهل بیتش را از زندگی صحرانشنینی بهشهر بیاورد» حال با توجه به شکل گیری نظریات توسعه پایدار در مقوله شهر و شهرنشینی تاکید دین مبنی اسلام در راستای حفظ منابع خدادادی به نسل های آینده می طلبد که با دیدگاهی جدید و از منظر پایداری اسلامی به مقوله شهر بنگریم این مقاله که حاصل مشاهدات عینی و مطالعات اسنادی و کتابخانه ای می باشد به روش تحلیل - توصیفی سعی درا رائه تعریفی دارد که شهر پایدار از منظر دین اسلام را تبییین نماید و با نتایج کاربردی سعی در ارائه راهکاری در راستای نیل به اهداف پایداری در سایر تعالیم اسلام را خواهد داشت.