با آغاز قرن بیستم و پیشرفت علم و تکنولوژی از جمله در صنعت ساختمان و ابرسازه ها و سهولت در اجرای آن می توان تاثیرات کاملا محسوسی اما به صورت منفی در زندگی اجتماعی انسان ها و محیط زیست را مشاهده کرد با رشد فزاینده مصرف سوخت های فسیلی و افزایش جمعیت از یک سو و بحران نفت در دهه 70 میلادی از سوی دیگر، نهضت و مفهومی جدید به نام توسعه پایدار وارد دنیای امروزی شد. معماری پایدار نیز یکی از شاخه های این مفهوم است که با استناد به استانداردهای پایداری وارد صنعت ساختمان و از جمله ابر سازه ها شد. فرودگاه از جمله ابرسازه هایی است که از یک سوء مصرف کننده حجم زیادی از منابع بوده است و از سوی دیگر کاربرد و خدمات رسانی حیاتی و مهمی دارند تاثیرات زیست محیطی فرودگاه بر محیط اطراف خود جنبه های مختلفی دارد از جمله آن آلودگی صوتی به واسطه نشست و برخواست وسایل پرنده، آلودگی هوا در نتیجه احتراق موتورهای هواپیماها، مصرف سوخت های فسیلی برای تامین سوخت هواپیماها، ساختمان ترمینال و بناهای جانبی فروداه نیز به دلیل حجم بزرگ و میزان بالای مصرف کنندگان آن آلودگی ها و مصرف انرژی متفاوتی خواهد داشت. نحوه گرمایش و سرمایش دفع فاضلاب ها و... از جمله تاثیرات آنها خواهد بود. از این رو پایداری در طراحی فرودگاه با توجهبه شرافت و حساسیت عملکرد آنها فرایندی حساس و قابل بحث است. هدف این تحقیق کاربرد اصول پایداری در راستای طراحی فرودگاه برای برآورده کردن استانداردهای توسعه پایدار در نمونه موردی فرودگاه بین المللی رشت است. نتایج طرح نشان می دهد که علیرغم محدودیت ها در حوزه اختیار معمار جهت تغییر عملکرد اکثر بخش های فرودگاه می توان با تحلیل و مطالعه مولفه های پایداری با توجهبه نیاز فروداه تا حد قابل قبول استانداردهای معماری پایدار برآورده کرد.