در دهه¬های اخیر پایداری توسعه به عنوان یکی از مهم¬ترین دغدغه¬های پیش روی انسان مطرح گردیده است. در راستای دستیابی به این هدف از جمله مسائلی که می¬بایست مورد توجه جدی قرار گیرد پایداری توسعه کشاورزی است (افشارزاده و پاپ¬زن 1390).
بخش کشاورزی سهم مهمی در تولید ناخالص داخلی کشور دارد به طوری¬که در سال 1387 بیش از 20 درصد کل اشتغال را به خود اختصاص داده است. دستیابی به امنیت غذایی، کسب درآمدهای ارزی و استقلال سیاسی و اقتصادی از عمده¬ترین ضرورت¬های توجه به بخش کشاورزی است. توسعه کشاورزی بدون نگرش پایداری به آن موجب بروز مسائل و مشکلاتی گردیده است که مصرف بی¬رویه مواد شیمیایی و تخریب محیط زیست از عمده¬ترین آن¬هاست. بر این اساس از سال 1980 موضوع توسعه کشاورزی پایدار مورد توجه قرار گرفت. مدل کشاورزی پایدار تناسب اکولوژیکی، ماندگاری اقتصادی، مقبولیت اجتماعی و مسئولیت سیاسی را به عنوان چهار بعد تفکیک¬ناپذیر از اهداف بلندمدت پایداری را مورد بحث قرار می¬دهد که یکی از اهداف توسعه¬ی پایدار، ایجاد درآمد و اشتغال در نواحی روستایی در جهت افزایش رفاه و کاهش فقر روستائیان است که باید مورد توجه قرار گیرد (پیشرو و عزیزی، 1388).
در شرایطی که جمعیت کشورمان هر ساله بیش از یک میلیون درحال افزایش بوده و تقاضا برای مواد غذایی به دلیل مزبور و همچنین به دلیل توزیع ناعادلانه مواد غذایی و بهبود نسبی وضعیت اقتصادی که خود سبب افزایش مصرف سرانه می¬گردد، رو به فزونی است حفظ منابع تولید کننده مواد غذایی از نظر کمی و کیفی علی¬الخصوص آب و خاک کشور وظیفه¬ای همگانی می¬باشد (ملکوتی، 1375).
دستیابی به توسعه¬ی پایدار مهم¬ترین هدف برنامه¬ریزان روستایی به شمار می¬رود. در نیم قرن اخیر دانش رسمی و نوین، فناوری¬های جدید و کارآمدی را در پهنه¬ی کشاورزی پدید آورده است که موجب تحولات اساسی در فرآیند تولید و عرصه زندگی بهره¬برداران کشاورزی و روستائیان شده است. در این مقاله با مرور مبانی تصری توسعه پایدار، ابعاد اقتصادی کشاورزی پایدار (با مؤلف ایجاد درآمد کافی و مناسب برای کشاورزان و هم¬چنین استفاده درست از منابع) بررسی می¬گردد (ضیا نوشین و همکاران، 1389).