دریاچه ارومیه با 5 هزار و 700 کیلومتر مربع وسعت در منطقه آذربایجان واقع شده و به عنوان قلب فیروزه ای ایران، از مهم ترین جاذبه های توریستی می باشد. این دریاچه درونگرا و از موقعیت طبیعی و جغرافیایی ویژه ای برخوردار است و دارای یک اکوسیستم ظریفی بوده و کمترین دخالت غیر اصولی در این اکوسیستم می تواند دریاچه را به باتلاق تبدیل کند (4).
این دریاچه بزرگ‌ترین دریاچه داخلی ایران و از نظر سطح آب‌های آزاد، بیستمین دریاچه جهان و پس از بحرالمیت شورترین دریاچه جهان محسوب می‌شود. طول دریاچه از 130 تا 146 كیلومتر و عرض آن از 58 تا 15 كیلومتر (بین كوه زنبیل و جزیره اسلامی) متغیر است. دریاچه ارومیه و جزایر متعدد آن به لحاظ ویژگی‌های منحصر‌ به‌ فرد اکولوژیکی از سال ‌1346 به‌عنوان منطقه حفاظت شده (مصوبه شماره یک شورای عالی حفاظت محیط زیست کشور) مطرح و طبق مصوبه شماره 63 همان شورا در سال 1355 به پارک ملی ارتقا یافت. این دریاچه به همراه 102 جزیره آن (که متاسفانه برخی دیگر به عنوان جزیره شناخته نمی شوند) از سال56‌13 به‌عنوان ذخیره‌گاه بیوسفر در برنامه «انسان و کره مسکونی سازمان ام ای بی » معرفی و در آن ثبت شده است. در سال‌1354 دریاچه ارومیه و تعدادی از دریاچه‌های آب‌شیرین جنوبی آن به‌علت دارا بودن معیارهای جهانی کنوانسیون حفاظت از تالاب‌ها (رامسر‌1971) در لیست تالاب‌های کنوانسیون قرار گرفته است و همچنین از سوی مؤسسه بین‌المللی تالاب‌ها نیز به عنوان یكی از مهم‌ترین مناطق مهم پرندگان انتخاب شده است ولی هم‌اکنون به‌دلیل مشکلات زیست‌محیطی در لیست تالاب‌های در معرض تغییرات شدید اکولوژیکی قرار دارد.