گرايش منابع آب و خاك كشور به شوري علاوه بر كاهش عملكرد محصولات كشاورزي، باعث تشديد بيابان‏زايي در عرصه‏هاي منابع طبيعي گرديده و در نتيجه روز به روز از وسعت اراضي مستعد كاسته و به وسعت بيابان‏ها افزوده مي‏شود بنابراين شناخت و كنترل شوري امري اجتناب‏ناپذير است و اين شناخت و كنترل نياز به سرمايه و زمان دارد. در اين راستا يكي از فناوري‏های مهم و كارآمد، بهره گيري و اجرای طرحی در سال 1394-1393 در دانشگاه کشاورزی و منابع طبیعی رامین خوزستان در شمال شهرستان اهواز در قالب 3 تکرار به صورت کرت‏های دوبار خرد شده به صورت فاکتوریل در قالب بلوک‏های کامل تصادفی در سه تکرار با دو سطح خاک آب (هیرم‏کاری و خشکه‏کاری)، دو سطح خاک‏ورزی (خاک‏ورزی مرسوم و کم‏خاک‏ورزی)، دو نوع کود نیتروژن (کود اوره معمولی و کود اوره با پوشش گوگردی)، دو سطح الگوی کاشت (کشت‏در‏جوی و کشت‏مسطح) و سطح مزرعه که با 60% بقایای گندم پوشیده است، محتوی رطوبت خاک بعد از کاشت، روش هیرم‏کاری (p≤0/01) با رطوبت 22/16 درصد بیشترین میزان رطوبت را داشته است، تیمار کم‏خاک‏ورزی با میانگین رطوبت 25/15 درصد بیشترین میزان رطوبت را نسبت به خاک‏ورزی مرسوم دارا بوده است. تیمار کشت به صورت هیرم‏کاری با میانگین 30/4023 کیلوگرم‏در‏هکتار نسبت به روش خشکه‏کاری و روش کشت در جوی با میانگین 47/3720 کیلو‏گرم‏در‏هکتار دراری بیشترین میزان عملکرد را داشته‏اند.