گرچه کشاورزی پایدار به عنوان راهی برای امرار معاش از سابقه بسیار طولانی برخوردار است ولی با مفاهیم فعلی آن از سابقه چندانی برخوردار نیست و تنها در سال¬های اخیر به علت مشکلاتی که در اثر مصرف بی¬رویه مواد شیمیایی در کشاورزی و روش¬های رایج تولید مواد غذایی بروز کرده است توجه بیش¬تری به آن معطوف شده است. آنچه مسلم است کشاورزی پایدار را نباید تنها به عنوان مجموعه¬ای از روش¬ها به حساب آورد بلکه باید آن را نوعی بینش قلمداد نمود که در آن جنبه¬های مختلف اقتصادی، اجتماعی و حتی فلسفی نهفته است و ابعاد فرهنگی آن کمتر از جنبه¬های منفی و تفکیکی مربوطه نیست. در همین راستا معرفی کشاورزی پایدار از دیدگاه¬های فرهنگی در جامعه می تواند نقش مؤثری در رابطه با شناخت آن داشته باشد.در شرایطی که جمعیت کشورمان هرساله بیش از یک میلیون نفر در حال افزایش بوده و تقاضا برای موادغذایی به دلیل بزبور و هم چنین توزیع ناعادلانه موادغذایی و بهبود نسبی وضعیت اقتصادی که خود سسب افزایش مصرف سرانه می گردد روبه فزونی است، حفظ منابع تولین کننده موادغذایی از نظر کیفی و کمی علی الخصوص آب و خاک کشور وظیفه همگانی میباشد.در دهه¬های اخیر پایداری توسعه به عنوان یکی از مهم¬ترین دغدغه¬های پیش روی انسان مطرح گردیده است. در راستای دستیابی به این هدف از جمله مسائلی که می¬بایست مورد توجه جدی قرار گیرد پایداری توسعه کشاورزی است.بخش کشاورزی سهم مهمی در تولید ناخالص داخلی کشور دارد به طوری¬که در سال 1387 بیش از 20 درصد کل اشتغال را به خود اختصاص داده است. دستیابی به امنیت غذایی، کسب درآمدهای ارزی و استقلال سیاسی و اقتصادی از عمده¬ترین ضرورت¬های توجه به بخش کشاورزی است. توسعه کشاورزی بدون نگرش پایداری به آن موجب بروز مسائل و مشکلاتی گردیده است که مصرف بی¬رویه مواد شیمیایی و تخریب محیط زیست از عمده¬ترین آن¬هاست. هدف از نگارش این مقاله شناخت هرچه بیشتر با مفهوم کشاورزی پایدار،تعاریف،راه های دستیابی به آن و استفاده از این علم جهت ایجاد توازن بین تولید و مصرف میباشد.