از زمان تنظیم برنامه عمرانی اول تا پایان برنامه سوم یکی از اهداف اصلی این برنامه ها توسعه کشاورزی ایران و افزودن بر سطح زیر کشت اراضی بود. به این منظور طرحهای مختلف آبیاری به اجرا درآمد و توجه به آبهای زیر زمینی به خاطر صرفه اقتصادی آنها شکل ویژه ای به خود گرفت. دراین دوران دولت با اختصاص اعتبارات و وامهای مختلف سعی به بهره برداری بیشتر ازآبهای زیر زمینی کرده و سیاستگذاری مشخصی را به مرحله اجرا درآورد. لذا در این پژوهش سعی بر آن است تا به سیاستگذاریهای دولتی، چرایی و چگونگی آنها در زمینه بهره برداری از منابع آبهای زیر زمین پرداخته شود و با استفاده از روش تحقیق تاریخی( با رویکرد توامان تبیینی – توصیفی) نشان دهیم که این سیاستگذاریها بدون داشتن پشتوانه علمی و آماری دقیقی از میزان و حجم آبهای زیر زمینی کشور و بدون در نظر گرفتن توان این آبها به اجرا درآمد و سپس با ایجاد مشکلاتی در دهه 1340 و پایین رفتن سفره آبهای زیر زمینی در برخی از نقاط کشور، توجه مسئولان دولتی را به ایجاد سیاستگذاریهای دیگری جهت حفظ و حراست از آبهای زیر زمینی جلب کرد و بنابراین در سال 1345 قانون حفظ و حراست از آبهای زیرزمینی به تصویب رسید.