ميگو در ميان سخت پوستان براي آبزي پروري ترجيح داده مي شود و اثبات اين ادعا اختصاص گستره وسيعي از مزارع پرورشي به اين گونه مي باشد (Martínez-Porchas et al., 2010). با اين حال، گسترش بيش از حد صنعت پرورش ميگو نگراني هاي زيست محيطي به همراه دارد که اين به علت تجمع زياد مواد مغذي و عدم تصفيه پساب ها در اين سيستم مي باشد. اين مواد آلي و مغذي اگر قبل از پراکندگي در محيط تصفيه نشوند، ممکن است منجر به کاهش اکسيژن محلول و افزايش بيش از حد مواد مغذي و يوتريفيکاسيون شوند و در نهايت در بستر رسوب مي کنند و علاوه بر مسائل زيست محيطي، ضرر اقتصادي و کاهش سود را بهمراه دارند (Yuan et al., 2010). از طرفي، ﭘﺮورش ﻣﯿﮕﻮ در ﺳﯿﺴـﺘﻢ ﻫﺎي ﻣﺘﺮاﮐﻢ، ﻣﺤﯿﻄﯽ سرشار از ﻣﻮاد ﻣﻐﺬي ايجاد کرده ﮐـﻪ ﺑـﺮاي رﺷﺪ ﺑـﺎﮐﺘﺮي ها و پاتوژن ها ﺑﺴﯿﺎر مطلوب ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ (Thomas et al., 2010). استفاده از گونه هاي ديگر آبزي همراه با ميگو در مزارع پرورشي باعث کاهش مواد مغذي محلول، فيلتر کردن ذرات معلق، تغذيه از مواد آلي اضافي، بهبود کيفيت آب و افزايش مقاومت در برابر بيماري ها مي شود (Martínez-Porchas et al., 2010). براي مثال ﭘﺮورش ﺗﻮام ميگو ﺑﺎ ﺑﺮﺧﯽ ﮔﻮﻧﻪﻫﺎي ﻣـﺎﻫﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺧﺮﮔﻮش طلايي و تيلاپياي ﻗﺮﻣﺰ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ يک راه حل ﺑﺮاي ﮐﺎﻫﺶ ﻣﺸﮑﻼﺗﯽ همچون پايين بودن کيفيت آب و ﺑﯿﻤﺎري ﻫﺎي ﻣﺰارع ﭘﺮورش ميگو ﺑﺎﺷﺪ (Martínez-Porchas et al., 2010). همچنين ماهياني ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳﯽ ﺑاس، ﺻﺎﻓﯽ و ﺳﺮﺧﻮ توانايي و قابليت ﻣﻤﺎﻧﻌﺖ از رﺷﺪ و تکثير ﺑﺎﮐﺘﺮي ويبريو ﻫﺎروي Vibrio harveyi را در ﻣﺰارع ﭘﺮورش ميگو دارﻧﺪ و ﻟـﺬا ﺑﺎﻋـﺚ اﻓﺰاﯾﺶ ﺑﺎزﻣﺎﻧﺪﮔﯽ ميگوهاي ﭘﺮورشي ﻣﯽ ﺷﻮند (Tendencia et al., 2006).