هدف نهايي از حفاظت محيط زيست دستيابي به توسعه پايدار در قالب برنامه هاي اقتصادي هماهنگ با اصول حفاظت از محيط زيست و ممانعت از تخريب و تهي سازي منابع تجديدشونده و غير قابل تجديد مي باشد . از اين رو براي حل بنيادي مشكلات بحراني محيط زيست مي بايد ديدگاه هاي كلان و زير بنايي توسه منطبق با قانونمندي هاي حفاظت محيط زيست طراحي شود و هرگونه سياستگزاري و برنامه ريزي توسعه اقتصادي، اجتماعي و فرهنگي آينده كشور بر شالوده حفاظت محيط زيست و منابع طبيعي و بهره وري خردمندانه از اين منابع با نگرش ايجاد تعادل و تناسب بين قانونمندي هاي محيط زيست و توسعه پايدار صورت گيرد . كاربرد ارزيابي اثرات زيست محيطي به عنوان يكي از ابزارهاي مديريت محيط زيست، چنانكه از سه دهه قبل در بسياري از كشورهاي توسعه يافته ودر حال توسعه معمول مي باشد، الزام استفاده از اين نگرش را براي پروژه هاي بزرگ عمراني تاكيد مي نمايد . لذا براي كاهش مشكلات زيست محيطي موجود، نخستين هدف ارزيابي زيست محيطي اطمينان يافتن از رعايت سياست ها وخط مشي هاي تعيين شده در برنامه ها و فعاليت هاي طرح ها و يا پروژه هاي مذكور در راستاي ضوابط، معيارها قوانين و مقررات زيست محيطي دولتي مي باشد. از اين رو ارزيابي شامل شناسايي كليه اثرات مهم طرح ها و يا پروژه هاي پيشين هادي است كه با ارائه گزينه هاي منطقي و مقبول، حداقل اثرات را باحداكثر افزايش كيفيت زندگي براي انسان ها و بيشترين اعتماد و اطمينان را در سطوح تصميم گيران و مردم ايجاد مي نماید.