ايران رويشگاه اصلي بسياري از گونه‌هاي دارويي با ارزش مي¬باشد. اين گونه‌ها در شرايط طبيعي و با بارندگي مختصر، مواد موثره نسبتا بالايي توليد مي¬كنند كه این متابولیت های ثانویه مي¬تواند با كشت اصولي آنها بیشتر شده و از اين رهگذر توليدات گياهان دارويي، مصرف داخلي و صادرات آن افزايش يابد. خشكي يكي از مهمترين عوامل محدود كننده رشد گياهان در سرتاسر جهان و شايع ترين تنش محيطي است كه تقريبا توليد 25 درصد اراضي جهان را محدود ساخته است. در مقايسه با گياهان ديم ديگر مثل گندم، جو و حبوبات، گياهان دارويي مقاوم به خشکی، مي تواند عملكرد قابل ملاحظه‌اي توليد نمايد كه از نظر درآمد و اشتغال مقرون به صرفه باشد. ضمن اينكه گياهان دارويي ديم بعلت عدم استفاده يا استفاده محدود از كودهاي شيميايي و سموم مختلف، يك محصول سالم خواهد بود. در این مقاله تعدادی از مهم ترین گیاهان دارویی قابل کشت در مناطق دیم و خشک معرفی شده است که از این گیاهان ارزشمند می توان به مریم¬گلی، بومادران، نسترن کوهی، اسطوخودوس، مرزه، اسفرزه، زیره، ماریتیغال و آویشن اشاره کرد. در این گیاهان کم آبی و تنش خشکی به عنوان عامل تهییج تولید متابولیت ها ثانویه عمل می کند و از این دیدگاه خشکی می تواند به عنوان یک عامل مثبت در افزایش تولید مواد دارویی در گیاهان دارویی تلقی شود. کما اینکه کشورهایی مانند اسپانیا از این هگذر بیشترین درآمد و تولید محصولات فیتوشیمیایی را دارند.