امروزه با پیشرفته شدن جوامع شهری، وجود کاربری فضای سبز و توزیع متناسب آن به یکی از مهم ترین دغدغه های مدیران شهری به ویژه در کلانشهرها تبدیل شده است. گستردگی شهر تهران به همراه متمرکز شدن فضای داخلی آن ضرورت توجه به وضعیت دسترسی پارک های محله ایی را بیش از پیش آگاه می کند. از طرفی بیشتر مساحت کشور ما را مناطق خشک و نیمه خشک تشکیل می دهد. آب در این میان عاملی حیاتی و مهم است که منابع آن در ایران بسیار محدود و اندک می باشد. از این رو ضروری است طراحی منظر در ایران با توجه به شرایط، محدودیات و تاثیرات محیطی حاصله آتی انجام پذیرد. در این تحقیق، تهران به دلیل آب و هوای خشک و نیمه¬خشکی که دارد به عنوان نمونه مورد مطالعه انتخاب شده است. در این مقاله از روش دلفی به منظور جمع آوری نظرات کارشناسان کلیدی استفاده شده است، در ابتدا با طرح پرسش و مصاحبه حضوری با کارشناسان محترم سازمان پارکها و فضای سبز تهران و ناظران پارکهای مورد مطالعه اطلاعات مورد نیاز جمع آوری گردید و نهایتا با احتساب وزنهای به دست آمده به روش AHP پرنقص ترین فضا که مناسب ترین فضا برای الگوی طراحی خشک منظری است مشخص شد. به ترتیب پارکهای نیما، شقایق، گلبرگ برای اجرای این روش مناسب اند و در میان پارک های موجود پارک نیما از بدترین شرایط از نظر آلودگی، آّب و خاک برخوردار است.