تا به امروز، هيچ روش خاصي براي طبقه بندي شدت بيابان زايي بر اساس کل فرايندهاي بيابان زايي ارائه نشده است. بنابراين، براي ارزيابي فرايندهاي بيابان زايي بايد به ارزيابي شاخص هاي منطقه اي پرداخت. شناخت معيارها و شاخص‌ها به منظور ارائه‌ي مدلي براي تعيين شدت بيابان‌زايي، تعيين مهمترين عوامل مؤثر بر بيابان‌زايي منطقه و جلوگيري از گسترش آن ضروري است. جهت پي بردن به نقش و پتانسيل آنها در بيابان‌زايي مطالعات زيادي صورت گرفته که حاصل آن ارائه‌ي مدل‌هاي مختلف بيابان‌زايي است. در این تحقیق از مدل ESAs برای ارزیابی خطر فعلی بیابان¬زایی منطقه جیرفت واقع در استان کرمان استفاده شده است. برای این منظور ابتدا واحدهای کاری منطقه بر اساس رخساره‌های ژئومورفولوژی در 28 واحد بدست آمد که امتیازدهی در هر واحد صورت گرفت. مدل ESAs دربردارنده¬ی 4 شاخص کیفیت خاك، کیفیت پوشش‌گياهي، کیفیت اقليم و مدیریت اراضی است. هر يك از شاخص¬ها داراي لایه‌هايي¬اند. به هر لايه بر اساس تاثير آن در بيابان‌زايي با توجه به شرايط منطقه مورد مطالعه وزني بين 1 تا 2 داده شد. از ميانگين هندسي لایه‌ها در هر شاخص، نقشة كيفي شاخص مورد نظر بدست آمد و در انتها از ميانگين هندسي شاخص¬ها، نقشة حساسيت منطقه به بيابان‌زايي حاصل شد. . نتایج نشان داد که بیشترین سطح منطقه مورد مطالعه (48/63 درصد) در کلاس بحرانی شدید (C3) قرار دارد. همچنین واحد کاری شماره 15 (تراس هاي آبرفتي فاقد پوشش) به دلیل شیب، فقدان پوشش گیاهی، خشکی و کاربری نامناسب با بیشترین میزان ESAI (84/1ESAI=) به عنوان بحرانی ترین بخش منطقه شناسایی شد که نیازمند توجه بیشتری است. با توجه به این موضوع و همچنین قرار گرفتن منطقه در کلاس بحرانی بیابان زایی، پیشنهاد می گردد اقدامات اصلاحی، بیولوژیکی و مکانیکی به کارگرفته شود.