یکی از بحران های اکولوژی و چالش های مدیریتی سرزمینی جهان امروز پدیده بیابان زایی می باشد. هنوز، روش یا مدل خاصي براي طبقه بندي شدت بيابانزايي بر اساس کل عوامل و فرايندهاي بيابان زايي ارائه نشده است. بنابراین، برای مهار این بحران نیاز به شناخت، درک و ارزیابی صحیح از عوامل و فرایندهای منطقه ای آن می باشد. بیابان زایی خطری جدی برای بسیاری از کشورهای جهان و به ویژه کشورهای در حال توسعه است. مناسب ترین روش برای ارزیابی شدت خطر بیابان زایی استفاده از مدل های تجربی وارداتی و بومی است. در این تحقیق برای اجرای مدل ESAs که دارای 4 شاخص کیفیت خاک، کیفیت پوشش گیاهی، کیفیت اقلیم و مدیریت اراضی است، ابتدا واحدهای کاری منطقه بر اساس رخساره‌های ژئومورفولوژی در 21 واحد بدست آمد. هر يك از شاخص های این مدل داراي لایه‌هايي اند. در قالب رخساره های ژئومورفولوژی به هر لايه بر اساس تاثير آن در بيابان‌زايي با توجه به شرايط منطقه وزني بين 1 تا 2 داده شد. از ميانگين هندسي لایه‌ها در هر شاخص، نقشة كيفي شاخص مورد نظر بدست آمد و در انتها از ميانگين هندسي شاخص ها، نقشة حساسيت منطقه به بيابان‌زايي حاصل شد. نتایج نشان داد که بیشترین سطح منطقه مورد مطالعه (45/37 درصد) در کلاس بحرانی شدید (C3) قرار دارد. شاخص های کاربری اراضی و کیفیت اقلیم به ترتیب با میانگین وزنی 54/1 و 53/1 بیشترین تأثیر را در بیابان زایی منطقه داشته اند. همچنین واحد کاری شماره 17 (تپه ماسه ای فعال) به دلیل فقدان پوشش گیاهی، خشکی و کاربری نامناسب با بیشترین میزان ESAI (75/1ESAI=) به عنوان بحرانی ترین بخش منطقه شناسایی شد که نیازمند توجه بیشتری در اقدامات مدیریتی است.