بدیهی است که نگرش جغرافیا، بررسی توامان ساختار های فضایی، فرآیند های مربوط به انسان، ساماندهی و محیط طبیعی است. از این رو، برنامه ریزی که اساس کار جغرافیا می باشد هدفی متعالی تر از رسیدن به توسعه پایدار ندارد، در قلمرو این پارادایم ، تنها به حفظ محیط زیست، منابع و حیات وحش بسنده نمی شود بلکه علاوه بر آن مفاهیمی مانند؛ شهر، روستا، انرژی، عدالت اجتماعی، مشارکت مردم، توزیع عادلانه ثروت در تصمیم سازی ها، تصمیم گیری ها و برنامه ریزی ها مورد ارزیابی و پایش دقیق قرار می گیرد.بنابراین برنامه ریزی فضایی با رویکرد جغرافیای کاربردی به بازساخت الگو های ساختار های فضایی، نظم، آمایش ، عدالت محیطی ، انتظام روابط و رفتار ها و عملکرد های فضایی در قالب انسان و محیط جغرافیایی می پردازد. به عبارتی جغرافیا، آمایشی ترین علوم و آمایش سرزمین، جغرافیایی ترین نوع برنامه ریزی است که هدف از آن تحقق توسعه پایدار می باشد.
هدف از این مقاله، ضمن توجه به ابعاد مختلف جغرافیا(بویژه جغرافیای کاربردی ونوین) و برنامه ریزی محیطی نسبت به انسان و محیط زیست، و استفاده از انواع روش های برنامه ریزی ، مانند بکارگیری انواع مدل ها ،آمایش سرزمین و تحلیل فضایی اشاره شده است همچنین انواع رویکردهای های برنامه ریزی (تحلیلی، سیستمی و راهبردی) همچنین تحلیلهای فضایی،ناحیه ای واکولوژیکی با توجه به ساختار های محیط طبیعی وانسانی بررسی شده است و در ادامه راهکار هایی که بستر ساز توسعه پایدار می باشد مانند؛ سازگاری محیطی، ظرفیت سازی، توسعه مشارکتی، توانمند سازی، کارآفرینی و سازمان های مردم نهاد مورد مداقه قرار گرفته است.