بحث توسعه و زیربناي آن را باید یکی از زمینه هاي گسترده در دوران پس از جنگ جهانی به شمار آورد که در محافل علمی و سیاسی از توجه بسیاري برخوردار شده است. تخریب آلاینده‌ها توسط تغییر ساختارشیمیایی با استفاده از روش‌های گرمایی، زیست‌شناختی و شیمیایی انجام می‌شود. این فناوری‌های تخریبی می‌توانند برجا یا نابرجا برای محیط‌های مختلف اكوسيستم عمل کنند. استخراج و جداسازی آلاینده‌ها از محیط‌زیست شامل پاکسازی خاک توسط واجذب گرمایی، خاک‌شویی، استخراج انحلالی و استخراج بخار خاک، و پاکسازی آب زیرزمینی توسط فازهای جداشده، جذب سطحی توسط کربن، هوادهی، تبادل یونی و یا ترکیبی از روش‌های ذکر شده می‌شود. در مجموع، یک فناوری مجزا به تنهایی نمی‌تواند تمام آلاینده‌های محیطی مکانی ویژه را پاکسازی کند و در بیشتر موارد چندین فناوری پاکسازی به شکل ترکیبی عمل می‌کنند. مهمترین مزیت روش‌های تیمار درجا، اجرای عملیات بدون نیاز به خاکبرداری است که این امر موجب اقتصادی شدن طرح می‌شود. روش‌های زیست‌پالایی، روش‌هایی مبتنی بر تحریک میکروارگانیزم‌ها برای رشد و مصرف آلاینده‌ها به عنوان منبع غذایی و انرژی هستند که محیط مطلوبی را برای میکروارگانیزم فراهم می‌آورد. به طور کلی سه دسته اصلی برای این فرآیندها در نظر گرفته شده است: هوادهی زیستی، زیست پالایی پیشرفته و گیاه پالایی. اکسیژن در دسترس، مواد مغذی، رطوبت، دمای عملیاتی و pH از عوامل مهم و تأثیرگذار در این فرآیندها هستند. بسته به این عوامل می‌توان در فرآیندهای تیمار زیستی اصلاحاتی را اعمال کرد.