حریم یکی از مفاهیم بنیادین در معماری است. حریم قبل از اسلام در معماری ایران وجودداشته، بعد از اسلام نیز باتوجه‌به اندیشة ایرانی-اسلامی در بناها مشاهده می شود. در عصر حاضر حریم در زمینة معماری و به وجودآمدن سازمان فضایی شهرهای ایران دچار اختلال و یا حذف شده است. در معماری ایران باتوجه‌به اندیشة ایرانی مبنی بر ذومراتب بودن وجود انسان و ارتباطش با هستی، پیوندهای وجودی انسان (شامل پیوند با طبیعت، انسان و خالق هستی) موجب به وجود آمدن مراتبی از حریم می شود که با برجسته شدن ویژگی هایی از تعین حریم همراه است. در این راستا اهداف انجام این پژوهش شناخت درست مفهوم حریم، پی بردن به خصوصیت های به ظهور رسیدنش در معماری ایران و ارائة راهکارهایی برای بازگرداندن آن به بناهای ایرانی از طریق ایجاد تغییراتی در نوع معماری است. در پژوهش پیش رو که پژوهشی توصیفی-تحلیلی است، اطلاعات موردنیاز براساس مصاحبه های هدفمند با اساتید رشتة معماری، منابع کتابخانه ای و اینترنتی گردآوری شده اند و در پایان با روش تحلیل منطقی به نتیجه رسیده است. نتیجة تحلیل مطالب نشان می‌دهد حریم در همة ابعاد زندگی انسانی وجوددارد و حضور آن در معماری ضرورت می یابد، ازاین رو حذف حریم در شهرها و بناها عواقبی همچون به وجودآمدن مشکلاتی از لحاظ کالبدی، جامعه شناسی شهری و نوعی بریدگی بین فضاها به-وجود آورده است. درچنین شرایطی حس تعلق به فضا و مکان از بین رفته و شأن افرادی که در خانه-های امروزی زندگی می کنند، رعایت نشده و از طرف دیگر سنت های اسلامی و بسترهای فرهنگی ایرانی-اسلامی نادیده گرفته شده اند.