پیامد رشد شتابان جمعیت­ شهری، ناشی از مهاجرت­های روستایی (برای دستیابی به مسکن، درآمد، شغل و رهایی از فقر و ...)، عامل اصلی بروز پدیده حاشیه ­نشینی در کانون­های عمده جمعیتی بوده است. حاشیه ­نشینی به عنوان یکی از مهم­ترین مسائل و معضلاتی است که کشورهای در حال توسعه و حتی توسعه یافته درگیر آن شده­اند. افزایش مهاجرت به شهرها رشد سریع و گسترده­ی جمعیت و عوامل اقتصادی و ...، موجب بروز عوارض متعدد شهری شده است که از آن میان می­توان به پدیده حاشیه­ نشینی و یا همان اسکان­های غیررسمی اشاره کرد. به دنبال افزایش حاشیه­نشینی تبعات و بحران­های محیط ­زیستی، افزایش بزهکاری و آسیب­های اجتماعی و ...، نیز روز به روز در حال گسترش است. هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی تأثیر ابعاد حاشیه­نشینی بر افزایش بزهکاری و آسیب­های اجتماعی در شهر اهواز است. روش نمونه­ گیری در این پژوهش از نوع قضاوتی است و در نهایت تعداد جامعه و نمونه خبرگان در نمونه برای تأیید قواعد طراحی شده 15 نفر است. جهت جمع‌آوری داده‌های پرسش‌نامه با استفاده از ابزار پرسش‌نامه‌های مقایسات زوجی با طیف صفرتا چهار جهت جمع‌آوری نظرات اساتید دانشگاهی در خصوص شدت اثرگذاری و اثرپذیری ابعاد حاشیه­ نشینی شهر اهواز بر افزایش بزهکاری و آسیب­های اجتماعی فرهنگی با تکنیک دیمتل از طیف 0 تا 4 بهره استفاده شده است. نتایج نشان می­دهد ابعاد حاشیه ­نشینی شامل: فقر فرهنگی، محرومیت از ثروت، کمبود فضای آموزشی، کمبود مراکز درمانی، افزایش فقر، ازدحام جمعیت، محیط آلوده به بزهکاری و فشار استرس بر افزایش بزهکاری و آسیب­های اجتماعی شهر اهواز تأثیر دارد و با استفاده از تکنیک دیمتل شدت ارتباطات آن­ها مورد بررسی قرار گرفت