میوه‌ها و سبزی‌ها یکی از مهم‌ترین غذاهای بشر محسوب می‌شوند که نقش مهمی در رژیم غذایی اکثر مردم در مناطق گرمسیری جهان دارند. هویج ایرانی یکی از گیاهان داروئی و سبزی‌های بومی نواحی گرم و خشک بیابانی ایران محسوب می‌شود که تا چند دهه گذشته در اکثر نقاط ایران کشت می‌شده است، لیکن در نیم قرن اخیر به‌علت ورود هویج‌های اصلاح شده (هویج فرنگی)، زراعت زردک کمتر مورد توجه قرار گرفت. بنابراین خاستگاه اولیه زردک فلات ایران، افغانستان و آسیای صغیر ذکر شده است. در این مقاله تلاش می‌گردد با‌توجه به اهمیت خاستگاه اصلی هویج زرد ایرانی، ضمن بیان ویژگی‌های منحصربفرد این گیاه داروئی فراموش شده، به نحوه زراعت آن در اراضی کشاورزی مزارع آران و بیدگل اشاره شود. با مراجعه به مزارع کشت زردک طی بازه زمانی سال‌های 1395تا 1396، ضمن یادداشت‌برداری از تقویم حیاتی این گیاه، مراحل کاشت، داشت و برداشت محصول این گیاه در مزارع آران و بیدگل مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد، هویج ایرانی به‌عنوان یک گیاه داروئی بومی، نه تنها سازگار به اقلیم گرم و خشک بیابانی می‌باشد، افزون براین توانائی استقرار در اراضی زراعی با خاک‌های شور را نیز دارد.